Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

homo rusticus

  • 1 rusticus

    rūsticus, a, um (rus), zum Lande (Felde, Landgute) gehörig, ländlich, Land-, Feld- (Ggstz. urbanus), I) eig.: 1) adi.: a) v. Lebl., praedium, Cic.: vita, Cic. (vgl. rusticanus): res rusticae, Cic., od. res rustica, Colum., Landwirtschaft: hortus, Plin. ep.: vox, Cic.: sedulitas, Ov.: opus rusticum facere, Ter.: vocabulum, Gell.: Musa, carmina, Verg. – b) v. leb. Wesen, homo, der Landmann, Bauer, Cic.: colona, die Bäuerin, Ov.: mus, Landmaus (Ggstz. mus urbanus), Hor.: gallina, Haselhuhn, Scriptt. r. r.: numina, Ov. – ›sermonari‹ rusticius videtur, mehr der Bauernsprache angehörig, Gell. – 2) subst., rūsticus, ī, m., der Landmann, Bauer, Plur. rustici, Landleute, Bauern (Ggstz. urbani), Sing., Hor. u.a., verb. agricola et rusticus, Cic.: Plur., Plaut., Cic. u.a. – rusticus (Ackerbauer), Ggstz. agricola (Grundbesitzer), et rusticum laboris sui effetum agro suo propulset agricola? Ambros. in Luc. 8. § 4. – II) meton., nach ländlicher Weise, A) im guten Sinne, ländlich = einfach, schlicht, ungeschminkt, mores, Cic.: veritas, Mart.: simus hoc titulo rusticiore contenti, Sen. – B) im üblen Sinne, bäuerisch = tölpisch, unbeholfen, plump, ungeschliffen, roh, r. vox et agrestis, Cic.: querela, Ov.: carmen, Ov.: Musa, Verg.: non rusticus hospes, Ov.: homines rustici et agrestes, roh u. ungeschliffen, Cic.: rusticus es Corydon, Verg.: nec Venus oranti rustica Gradivo difficilisque fuit, nicht spröde und taub gegen usw., Ov. art. am. 2, 566. – subst., rūsticus, ī, m., der grobe Bauer, Bauernlümmel, Grobian, rūstica, ae, f., die grobe Bäuerin, Plaut., Ov. u.a.: Plur. rustici, bäuerische Menschen, Quint. 6, 2, 17.

    lateinisch-deutsches > rusticus

  • 2 rusticus

    rūsticus, a, um (rus), zum Lande (Felde, Landgute) gehörig, ländlich, Land-, Feld- (Ggstz. urbanus), I) eig.: 1) adi.: a) v. Lebl., praedium, Cic.: vita, Cic. (vgl. rusticanus): res rusticae, Cic., od. res rustica, Colum., Landwirtschaft: hortus, Plin. ep.: vox, Cic.: sedulitas, Ov.: opus rusticum facere, Ter.: vocabulum, Gell.: Musa, carmina, Verg. – b) v. leb. Wesen, homo, der Landmann, Bauer, Cic.: colona, die Bäuerin, Ov.: mus, Landmaus (Ggstz. mus urbanus), Hor.: gallina, Haselhuhn, Scriptt. r. r.: numina, Ov. – ›sermonari‹ rusticius videtur, mehr der Bauernsprache angehörig, Gell. – 2) subst., rūsticus, ī, m., der Landmann, Bauer, Plur. rustici, Landleute, Bauern (Ggstz. urbani), Sing., Hor. u.a., verb. agricola et rusticus, Cic.: Plur., Plaut., Cic. u.a. – rusticus (Ackerbauer), Ggstz. agricola (Grundbesitzer), et rusticum laboris sui effetum agro suo propulset agricola? Ambros. in Luc. 8. § 4. – II) meton., nach ländlicher Weise, A) im guten Sinne, ländlich = einfach, schlicht, ungeschminkt, mores, Cic.: veritas, Mart.: simus hoc titulo rusticiore contenti, Sen. – B) im üblen Sinne, bäuerisch = tölpisch, unbeholfen, plump, ungeschliffen, roh, r. vox et agrestis, Cic.: querela, Ov.: carmen, Ov.: Musa, Verg.: non rusticus hospes, Ov.: homines rustici et agrestes, roh u. ungeschliffen, Cic.: rusticus es Corydon, Verg.: nec Venus
    ————
    oranti rustica Gradivo difficilisque fuit, nicht spröde und taub gegen usw., Ov. art. am. 2, 566. – subst., rūsticus, ī, m., der grobe Bauer, Bauernlümmel, Grobian, rūstica, ae, f., die grobe Bäuerin, Plaut., Ov. u.a.: Plur. rustici, bäuerische Menschen, Quint. 6, 2, 17.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > rusticus

  • 3 rusticus

    rustĭcus, a, um, adj. [rus], of or belonging to the country, rural, rustic, country- (very freq. and class.; syn. agrestis; opp. urbanus).
    I.
    Lit.:

    vita,

    Varr. R. R. 3, 1, 1; cf.:

    vita haec rustica, quam tu agrestem vocas,

    Cic. Rosc. Am. 27, 75:

    duae vitae hominum, rustica et urbana,

    id. ib. 17, 48:

    Romani (opp. urbani),

    Varr. R. R. 2, praef. § 1; cf. plebes (opp. urbana), Col. praef. § 17;

    praedia,

    Cic. Rosc. Am. 15, 42:

    hortus,

    Plin. Ep. 2, 17, 15:

    instrumentum,

    Phaedr. 4, 4, 24:

    opus,

    Ter. Heaut. 1, 1, 90:

    res,

    Cic. de Or. 1, 16, 69; 1, 58, 249;

    Col. praef. § 19 sq.: homo (with agricola),

    Cic. Rosc. Am. 49, 143; id. N. D. 3, 5, 11:

    colona,

    Ov. F. 2, 645; cf.

    Phidyle,

    Hor. C. 3, 23, 2:

    mus (opp. urbanus),

    id. S. 2, 6, 80; 115:

    gallinae,

    heathcocks, Varr. R. R. 3, 9, 16; Col. 8, 2, 1 sq. (cf. infra, B. 2. b.):

    numina,

    Ov. M. 1, 192:

    fistula,

    id. ib. 8, 191:

    sedulitas,

    id. F. 6, 534:

    regna,

    id. H. 4, 132:

    opprobria versibus alternis,

    Hor. Ep. 2, 1, 146:

    carcer,

    Juv. 14, 24.—
    B.
    Substt.
    1.
    ru-stĭcus, i, m., a countryman, rustic, peasant; in plur.: rustici, country people, rustics:

    urbani fiunt rustici, etc.,

    Plaut. Mere. 4, 3, 15 sq.:

    omnes urbani, rustici,

    Cic. Fin. 2, 23, 77; cf. id. Or. 24, 81;

    semper occant prius quam sarriunt rustici,

    Plaut. Capt. 3, 5, 5; id. Most. 5, 1, 28; Col. 2, 4, 8; 9, 10 et saep.—In sing., Ov. M. 2, 699; Hor. Epod. 2, 68; id. Ep. 1, 7, 83; 2, 2, 39; Vulg. Sap. 17, 16.—
    2.
    rustĭca, ae, f.
    a.
    A country girl, Ov. M. 5, 583.—
    b.
    (Sc. gallina.) A heath-cock, Mart. 13, 76 (cf. supra, A., and rusticulus, II. B.).—
    II.
    Transf., countrylike, rustic, simple, in a good or (more freq.) in a bad sense, i. e. plain, simple, provincial, rough, coarse, gross, awkward, clownish, etc. (in this sense not freq. till after the Aug. period;

    previously, as in Cic., agrestis was more used): rustica vox et agrestis quosdam delectat, etc.... neque solum rusticam asperitatem, sed etiam peregrinam insolentiam fugere discamus,

    Cic. de Or. 3, 11, 42; 12, 44:

    pro bardā et pro rusticā haberi,

    Plaut. Pers. 2, 1, 2:

    rusticus inlitteratusque litigator,

    Quint. 2, 21, 16:

    manus (with indoctae),

    id. 1, 11, 16; cf.

    with indoctus,

    id. 12, 10, 53;

    with barbarus,

    id. 2, 20, 6;

    (opp. disertus) 7, 1, 43: id vitium sermonis non barbarum esse, sed rusticum,

    Gell. 13, 6, 2:

    Germana illuvies, rusticus, hircus, hara suis, etc.,

    a lout, clown, Plaut. Most. 1, 1, 39 Lorenz ad loc.:

    rusticus es, Corydon,

    Verg. E. 2, 56:

    quid coeptum, rustice, rumpis iter?

    Ov. Am. 3, 6, 88:

    addidit obscenis convicia rustica dictis,

    id. M. 14, 522: sive procax aliqua est;

    capior, quia rustica non est,

    very prudish, id. Am. 2, 4, 13; cf. id. A. A. 1, 607:

    nec tamen est, quamvis agros amet illa feraces, Rustica,

    id. Am. 3, 10, 18.—In a good sense:

    mores,

    Cic. Rosc. Am. 27, 75:

    veritas,

    Mart. 10, 72, 11. — Comp.:

    simus hoc titulo rusticiore contenti,

    Sen. Ep. 88, 33.—Hence, adv.: ru-stĭcē (acc. to II.), in a countrified manner, clownishly, boorishly, awkwardly:

    loquinon aspere, non vaste, non rustice,

    Cic. de Or. 3, 12, 45:

    urgere,

    id. Off. 3, 9, 39:

    facere aliquid,

    id. Att. 12, 36, 2:

    cum eo vitio loquentes rustice loqui dictitabant,

    Gell. 13, 6, 2.— Comp.:

    rusticius toga defluit,

    Hor. S. 1, 3, 31.— Sup. does not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > rusticus

  • 4 rūsticus

        rūsticus adj.    [rus], of the country, rural, rustic, country-: vita haec rustica... iustitiae magistra est: instrumentum, Ph.: opus, T.: homo: colona, O.: mus (opp. urbanus), H.: regna, O.: Versibus alternis opprobria, H.: carcer, Iu.—As subst m., a countryman, rustic, peasant: omnes, urbani rustici, country folk: Rustice, fer opem, O.: ex nitido fit rusticus, H.—As subst f., a country girl: ego rustica, O.— Country-like, rustic, plain, simple, provincial, rough, coarse, gross, awkward, clownish: vox: Rusticus es, Corydon, V.: quid coeptum, rustice, rumpis iter? O.: convicia, O.: capior, quia rustica non est, very prudish, O.: mores, simple.
    * * *
    I
    rustica, rusticum ADJ
    country, rural; plain, homely, rustic
    II
    peasant, farmer

    Latin-English dictionary > rūsticus

  • 5 rusticus

    I rūsticus, a, um [ rus ]
    1) деревенский, сельский, крестьянский (vita C; numen O)
    2) простой, незатейливый, бесхитростный ( mores C)
    3) неловкий, неуклюжий, грубый (homo C; r. et agrestis C)
    II rūsticus, ī m. [ rus ]
    1) крестьянин, земледелец Pl, C etc.

    Латинско-русский словарь > rusticus

  • 6 Поселянин

    - homo rusticus; vicanus; colonus; agricola; paganus;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Поселянин

  • 7 Bauer [1]

    1. Bauer, der, agricola. agri cultor, im Zshg. auch bl. cultor. colōnus (der Landbebauer, Landmann, Ackersmann, der Bauer hinsichtlich seiner Beschäftigung). – homo rusticus u. bl. rusticus (der Landmann, sowohl hinsichtlich seiner Beschäftigung als hinsichtlich seiner Bildung, der ungebildete, unmanierliche, derbe. schlichte Bauer, Ggstz. urbanus, der seine Städter). – homo agrestis u. bl. agrestis (der auf dem Acker-, auf dem Lande Wohnende, der Bauer hinsichtlich seiner Wohnung; hinsichtlich der Bildung der rohe, ungeschliffene, grobe Bauer). – rusticanus (einer vom Lande. einer, der auf dem Lande aufgewachsen und erzogen ist). – paganus. vicanus (ein in einem Dorfe Wohnender, ein Dorfbewohner, ein Bauer hinsichtlich seines Wohnorts, Ggstz. oppidanus). – römische Bauern, agrestes Romani: junge Bauern, pubes agrestis: eines B. Kind, rusticis parentibus natus. – als B. leben, rusticari.

    deutsch-lateinisches > Bauer [1]

  • 8 Landmann

    Landmann, homo rusticus (sofern er sich auch mit Ackerbau etc. beschäftigt, der Ökonom; im Plur. auch bl. rustici). – homo rusticanus. paganus (sofern er sich nur auf dem Lande aufhält; im Plur. auch bl. rusticani, pagani). – homo agrestis (sofern er der Bildung des Städters ermangelt; im Plur. auch bl. agrestes). – agricola. colōnus (der das Feld baut übh., Landwirt, Bauer). – Sohn eines L., rusticis parentibus natus.

    deutsch-lateinisches > Landmann

  • 9 Landwirt

    Landwirt, colōnus (Ggstz. pastor, Viehzüchter). – agricola. agri cultor od. cultor agri (Ackerbauer). – agricola et pecuarius (Ackerbauer und Viehzüchter). – arator (Pflüger, Ackersmann). – homo rusticus (Landwirtschaft treibender Landmann übh.). – ein erfahrener L., rerum rusticarum peritissimus., Landwirtschaft, res rustica. res rusticae (die Beschäftigungen des Landmanns übh.). – agricultura. agri cultio. agrorum cultus od. cultura (Ackerbau). – rei rusticae disciplina (Wissenschaft der L.). – L. treiben, ruri opus facere; agrum colere. agriculturae studere (Ackerbau. treiben): über L. schreiben, praecepta rusticis conscribere. landwirtschaftlich, rusticus. – l. Gebäude, aedificia rustica, ōrum,n. pl.

    deutsch-lateinisches > Landwirt

  • 10 Schlingel

    Schlingel, homo rusticus. – als Schimpfwort, mastigia. schlingelhaft, rusticus. Advrustice.

    deutsch-lateinisches > Schlingel

  • 11 Tölpel

    Tölpel, homo rusticus (ungebildeter Mensch). – homo plumbeus (stumpfsinniger). – stipes. caudex (Klotz, als Schimpfwort).

    deutsch-lateinisches > Tölpel

  • 12 CHURL

    [N]
    HOMO RUSTICUS (M)
    HOMO ILLIBERALIS (M)

    English-Latin dictionary > CHURL

  • 13 Grobian

    Grobian, homo rusticus. – ein echter G., merum rus.

    deutsch-lateinisches > Grobian

  • 14 Landbesitzer

    Landbesitzer, agrorum possessor. Landbewohner, homo rusticus. – paganus (Dorfbewohner). – Landbote, viator.

    deutsch-lateinisches > Landbesitzer

  • 15 urbanus

    urbānus, a, um (urbs), zur Stadt (bes. zu Rom) gehörig, städtisch, in (bei) der Stadt, Stadt- (Ggstz. rusticus), I) eig.: suffragatio, der städtischen Bevölkerung (Ggstz. militaris), Cic.: sermo, der Städter (Ggstz. rusticus, der Bauern), Liv.: vita, Cic.: audacia (Ggstz. provincialis), Cic.: tribus, Cic.: praetor, der in Rom zwischen röm. Bürgern Recht spricht, Cic. u. Caes. (s. praetor): exercitus, aus röm. Bürgern bestehend, Liv.: populus (Ggstz. exercitus), Nep.: plebes u. plebs, Sall. u. Sen.: insidiae, Cic.: consilium, der Beschluß innerer Politik, Cic.: praedium, ein Landgut bei der Stadt, auch auf städtische Art eingerichtet, Cic.: so auch rus, Iustin.: fundus, Cato: cohortes, zu Rom in Garnison stehende, ICt. – subst., urbānī, ōrum, m., die Stadtbewohner, Städter, Cic. u.a. – II) meton., nach städtischer Weise, städtisch, 1) im guten Sinne: a) feinstädtisch, fein im Benehmen, gebildet, homo, ein Weltmann, Cic. ep. 3, 8, 3: urbani (vornehme) assidui cives, Plaut. trin. 202. – übtr., von Gewächsen, veredelt, herba, Plin.: arbores urbaniores, Plin. – b) von der Rede, fein, gebildet, gewählt, quiddam resonat urbanius, Cic.: os facile (in pronuntiando) et urbanum, Quint. – c) fein, geistreich im Witze, -Scherze, witzig, scherzhaft, homines lepidi et urbani, Cic.: homo urbanissimus, Cic.: u. urbanissimus homo, Sen. rhet.: sermo, Cic.: sales, Cic. – subst., der Witzbold, Hor. ep. 1, 15, 27. – 2) im üblen Sinne, dreist, unverschämt, frons, Hor. ep. 1, 9, 11 (Ggstz. pudor subrusticus, Cic. ep. 5, 12, 1).

    lateinisch-deutsches > urbanus

  • 16 urbanus

    urbānus, a, um (urbs), zur Stadt (bes. zu Rom) gehörig, städtisch, in (bei) der Stadt, Stadt- (Ggstz. rusticus), I) eig.: suffragatio, der städtischen Bevölkerung (Ggstz. militaris), Cic.: sermo, der Städter (Ggstz. rusticus, der Bauern), Liv.: vita, Cic.: audacia (Ggstz. provincialis), Cic.: tribus, Cic.: praetor, der in Rom zwischen röm. Bürgern Recht spricht, Cic. u. Caes. (s. praetor): exercitus, aus röm. Bürgern bestehend, Liv.: populus (Ggstz. exercitus), Nep.: plebes u. plebs, Sall. u. Sen.: insidiae, Cic.: consilium, der Beschluß innerer Politik, Cic.: praedium, ein Landgut bei der Stadt, auch auf städtische Art eingerichtet, Cic.: so auch rus, Iustin.: fundus, Cato: cohortes, zu Rom in Garnison stehende, ICt. – subst., urbānī, ōrum, m., die Stadtbewohner, Städter, Cic. u.a. – II) meton., nach städtischer Weise, städtisch, 1) im guten Sinne: a) feinstädtisch, fein im Benehmen, gebildet, homo, ein Weltmann, Cic. ep. 3, 8, 3: urbani (vornehme) assidui cives, Plaut. trin. 202. – übtr., von Gewächsen, veredelt, herba, Plin.: arbores urbaniores, Plin. – b) von der Rede, fein, gebildet, gewählt, quiddam resonat urbanius, Cic.: os facile (in pronuntiando) et urbanum, Quint. – c) fein, geistreich im Witze, -Scherze, witzig, scherzhaft, homines lepidi et urbani, Cic.: homo urbanissimus, Cic.: u. urbanissimus homo, Sen. rhet.: sermo,
    ————
    Cic.: sales, Cic. – subst., der Witzbold, Hor. ep. 1, 15, 27. – 2) im üblen Sinne, dreist, unverschämt, frons, Hor. ep. 1, 9, 11 (Ggstz. pudor subrusticus, Cic. ep. 5, 12, 1).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > urbanus

  • 17 Dorf

    Dorf, a) eig.: pagus. vicus (ersteres gilt von einem größern Dorfe, einem Flecken, letzteres von einem kleinen D., Weiler, Pachthof mit den umliegenden Arbeiterwohnungen etc.). – rus. agri (das D. mit seinem Zubehör, das Land im Ggstz. zur Stadt). – vom D., paganus. vicanus (daselbst wohnhaft etc.); agrestis. rusticus (vom Lande, dah. »bäuerisch«. s. das. den Untersch.): von D. zu D., D. für D., pagatim; vicatim: auf dem D., rure od. ruri; in agris: das Leben auf dem D., s. Landleben: ein D. anlegen, vicum aedificare. – b) meton, die Bewohner des Dorfes: pagus; pagani; vicani. Dorfbewohner, paganus. vicanus (Ggstz. oppidanus, Stadtbewoyner). – homo rusticusu. bl. rusticus (Ggstz. homo [603] urbanus, Städter = seiner Mann). – Dörfchen, viculus; parvus vicus. Dorfmädchen, puella rustica. dorfmäßig, s. bäuerisch. – Dorfschaft, pagus (das Dorf und die Bewohner). – vicus (das Dorf). – pagani. vicani (die Bewohner). – Dorfschulze, magister pagi. dorfweise, pagatim. vicatim (s. »Dorf« die Subst.).

    deutsch-lateinisches > Dorf

  • 18 Bürger

    Bürger, civis (der das Bürgerrecht hat, Ggstz. peregrinus, advena, hospes, hostis). – municeps. municipalis homo (der Bewohner eines municipium, d. i. einer Stadt, die das röm. Bürgerrecht hat, ein Munizipalbürger, Ggstz. rusticus, rusticanus). – oppidanus. incolaurbis (der Einwohnereiner Stadt, Städter, Ggstz vicanus [Dorfbewohner]). – togatus (der B. im Friedensgewande, Ggstz. paludatus od. miles). – plebeius. homo ignobilis (einer aus dem Plebejerstande, Ggstz. patricius od. vir nobilis). – Bürger! (in der Anrede an das röm. Volk), Quirites!: ein B. der Welt, mundanus: ein guter B., civis bonus; civis urbi utilis: alle römischen Bürger, omnes civitatis Romanae homines: B. werden, civem fieri (vgl. »das Bürgerrecht erhalten«): jmd. zum B. machen, alqm civem facere (vgl. »jmdm. das Bürgerrecht geben«). – Bürgerblut, cruor oder sanguis civium; cruor oder sanguis civilis (s. »Blut« über cruor und sanguis). – es floß B., es wurde B. vergossen, caedes civium facta est: es floß viel B., wurde viel B. vergossen, magna civium caedes facta est; multi cives occisi sunt: er vergoß unnützerweise B., ille civium sanguine abusus est: der Sieg kostete viel B., victoria multo civium sanguine stetit. Bürgerfeind, insectator plebis. Bürgerfreund, homo popularis; plebicŏla; *populi potentiae amicus et fautor. Bürgerhaus, domus privata (Haus eines Privatmanns). – plebeii aedes od. aedificium (Haus eines Plebejers, im Ggstz. von dem eines Patriziers; Plur. auch plebis aedificia, Ggstz. atria principum). Bürgerin, civis.Bürgerkleid,- kleidung, plebeia vestis. Bürgerkrieg, bellum civium. bellum civile (Krieg zwischen den Bürgern eines Landes). – bellum intestinum oder domesticum (Krieg im Innern eines Landes selbst, der Einwohner gegeneinander). – In gewissen Verbindungen können auch arma od. castra civilia stehen, z. B. während des B., inter arma civilia: lange an einem B. teilnehmen, diu in armis civilibus commorari. – Bürgerkriege führen, bella gerere cum civibus.

    deutsch-lateinisches > Bürger

  • 19 forensis

    forensis, e [st2]1 [-] qui sert hors de la maison, qui se fait hors de la maison. [st2]2 [-] du forum, de la place publique, du marché. [st2]3 [-] public, extérieur. [st2]4 [-] judiciaire (les procès, les jugements, le marché avaient lieu au forum).    - forensia (vestimenta): costume de ville.    - vestitu forensi, Liv. 33, 47: en costume officiel.    - natura viri ad exercitationem forensem comparata est, Col. 12 praef. § 4: la constitution de l'homme est appropriée aux travaux du dehors.    - forense genus, Cic.: l'éloquence populaire.    - forensis factio (turba), Liv.: la faction du forum, la populace du forum.    - forensis dictio, Cic.: éloquence judiciaire.    - forensis disceptatio, Cic.: plaidoirie.    - Marte forensi florere, Ov.: briller par son éloquence, être un avocat en renom.    - forensis labor, Cic. Or. 208: plaidoirie.    - forensium rerum consilia: projets concernant la vie publique.    - forensis, is, m.: l'avocat.    - rusticus, forensis, negotiator, Quint.: le cultivateur, l'avocat, le commerçant.
    * * *
    forensis, e [st2]1 [-] qui sert hors de la maison, qui se fait hors de la maison. [st2]2 [-] du forum, de la place publique, du marché. [st2]3 [-] public, extérieur. [st2]4 [-] judiciaire (les procès, les jugements, le marché avaient lieu au forum).    - forensia (vestimenta): costume de ville.    - vestitu forensi, Liv. 33, 47: en costume officiel.    - natura viri ad exercitationem forensem comparata est, Col. 12 praef. § 4: la constitution de l'homme est appropriée aux travaux du dehors.    - forense genus, Cic.: l'éloquence populaire.    - forensis factio (turba), Liv.: la faction du forum, la populace du forum.    - forensis dictio, Cic.: éloquence judiciaire.    - forensis disceptatio, Cic.: plaidoirie.    - Marte forensi florere, Ov.: briller par son éloquence, être un avocat en renom.    - forensis labor, Cic. Or. 208: plaidoirie.    - forensium rerum consilia: projets concernant la vie publique.    - forensis, is, m.: l'avocat.    - rusticus, forensis, negotiator, Quint.: le cultivateur, l'avocat, le commerçant.
    * * *
        Genus dicendi forense. Quintil. La maniere de parler dont on use aux plaidoyers.
    \
        Forensis homo. Quintil. Advocat, Qui fait estat de plaider.
    \
        Marte forensi valere. Ouid. Estre bon advocat et eloquent.

    Dictionarium latinogallicum > forensis

  • 20 agrestis

    agrestis, e, Adi. m. Compar. u. (bei Spät.) m. Superl. (ager), auf dem Acker, Feld, Lande befindlich, I) auf dem Acker od. Felde = wild, wildwachsend, unser Acker-, Feld-, 1) eig.: quadrupes (v. der Schildkröte), Pacuv. fr.: mures, Pallad. (vgl. no. II, 1): animales (Tiere), Ggstz. cicures, Apul.: palmae, Cic.: hedera, Col.: poma, Verg.: columbae, Feldtauben (Ggstz. col. domesticae, Haustauben), Varr.: taurus, Liv.: cibus, rohe (Ggstz. mitiora, mildere Speisen), Iustin.: loca, Pacuv. fr. – subst., agrestia, ium, n., Wildbret, Vopisc. Tac. 11, 5. – 2) poet. übtr. = ferinus, tierisch, wild dem Äußern nach, vultus, Ov.: figura, Prop. – II) auf dem Lande = auf dem Lande lebend, zum Landleben od. Landbau gehörig, ländlich, bäurisch, der Bauern (Ggstz. urbanus), 1) eig.: Musa, Lucr.: mus, Feldmaus (Ggstz. urbanus), Hor.: hospitium, Cic.: amiculum, Nep.: vestitus, Nep.: vasa, Sall. fr.: ferramentum, Liv.: scamnum, Val. Max.: sermo, Liv.: vita agrestis, das bäurische Leben (im Ggstz. zu vita rustica, das Landleben), Cic.: vita agrestis et rusticus cultus, Liv.: agresti loco natus, Vell.: Numidae agrestes, Ackerbau treibende, Sall.: dah. homo agrestis od. subst. bl. agrestis, is, m., der »Landmann, Landwirt, Mann (Gast) vom Lande« usw., Cic., Hor. u.a.: a quodam agresti nationis Termestinae, Tac.: Singular auch kollektiv, urbanos et agrestem confertum in arta tecta aestu ac vigiliis angebat, Liv. 3, 6, 3. Vgl. übh. Drak. Liv. 3, 6, 3. – 2) übtr., wie unser bäurisch, im Ggstz. zum Gebildeten, Feinen, von intellektueller u. moralischer Roheit = ungebildet, ungesittet, unmanierlich, ungeschliffen, ungeschlacht, roh, im mildern Sinne derb, senex durus ac paene agrestis, Cic.: servi agrestes et barbari, Cic.: dominus agr. ac furiosus, barsch u. hitzig, Cic.: genus hominum, Sall.: agreste Latium, Hor.: rustica vox et agrestis, Cic.: sonus vocis agrestis, Cic.: animus agrestis ac durus, Cic.: vita haec rustica, quam tu agrestem vocas, Cic.: fera agrestisque vita (Ggstz. vita mansueta), Vitr.: dah. agrestiores Musae, die mehr bäurischen, gröbern Musen (= die praktischen Beschäftigungen [die Beredsamkeit usw.], im Ggstz. zu den mansuetiores Musae, d.i. der Philosophie), Cic. or. 12 (dazu Piderit). – subst., agrestis, is, m., der Ungebildete usw., aliquis agr. (Ggstz. doctissimus homo), Cic.: non modo docti, sed etiam agrestes, Cic. – / Abl. Sing. auch agreste, Sall. hist. fr. 1, 116 (119); vgl. Charis. 120, 30: Genet. Plur. agrestum, Verg. georg. 1, 10. Ov. met. 14, 635. – Superl. ferae et agrestissimae gentes, Cassiod. var. 7, 4.

    lateinisch-deutsches > agrestis

См. также в других словарях:

  • homo — (izg. hȍmo) m DEFINICIJA skupno ime koje u antropološkoj i zoološkoj klasifikaciji ima fosilni i današnji čovjek SINTAGMA homo cylindriacus (izg. homo cilindriákus) iron. knjiš. ekspr. pripadnik onih staleža iz 19. st. i iz prve pol. 20. st. koji …   Hrvatski jezični portal

  • lourdaut — Lourdaut, Bardus, Imperitus, Plumbeus homo, Rusticus, Tardus, Vastus atque agrestis, Idiota. Lourdaut et mal avenant Homo apalaestros. B …   Thresor de la langue françoyse

  • RUPEX — apud Tertullian. de Pallio c. 4. ubi de Chirone Centauro, qui Achillem educaverat, Naturam itaque concussit Larissaeus Heros, in virginem mutando: ille ferarum medullis educatur ille apud rupicem et sylvicolam, et monstrorum eruditorem, scrupeâ… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Mann — 1. A blind man may perchance hit the mark. – Tauben und Hühner Zeitung (Berlin 1862), Nr. 6, S. 46. 2. A Mann a Wort oder a Hundsfott. (Ulm.) 3. A Mann wie a Maus ün a Weib wie a Haus is noch nit gleich. (Jüd. deutsch. Warschau.) Will sagen, dass …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • List of prehistoric mammals — This is a list of articles dealing with animals that lived and went extinct during prehistoric times. It does not include species that existed then that still continue to exist into recorded history.ubclass PrototheriaInfraclass Yinotheria*Family …   Wikipedia

  • Liste de locutions latines — Cet article contient une liste de locutions latines présentée par ordre alphabétique. Pour des explications morphologiques et linguistiques générales, consulter l article : Expression latine. Sommaire  A   B … …   Wikipédia en Français

  • Kind — 1. Ach, dass ich meine armen Kinder so geschlagen, klagte der Bauer, und sie waren des Pfaffen. – Eiselein, 375. 2. Alle Kinder werden mit Weinen geboren. Lat.: Clamabunt E et A quotquot nascuntur ab Eva. (Binder I, 193; II, 497; Seybold, 77.) 3 …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • Cornelius Tacitus — Publius Cornelius Tacitus (* um 58; † nach 116) war ein bedeutender römischer Historiker und Senator. Inhaltsverzeichnis 1 Name und Familie 2 Leben 3 Werk 3.1 Charakter der taciteischen Historiographie …   Deutsch Wikipedia

  • Gaius Cornelius Tacitus — Publius Cornelius Tacitus (* um 58; † nach 116) war ein bedeutender römischer Historiker und Senator. Inhaltsverzeichnis 1 Name und Familie 2 Leben 3 Werk 3.1 Charakter der taciteischen Historiographie …   Deutsch Wikipedia

  • Publius Cornelius Tacitus — (* um 58; † nach 116) war ein bedeutender römischer Historiker und Senator. Inhaltsverzeichnis 1 Name und Familie 2 Leben 3 Werk 3.1 Charakter der taciteischen Historiographie …   Deutsch Wikipedia

  • Weib — (s. ⇨ Frau). 1. A jüng Weib is wie a schön Vögele, was män muss halten in Steigele (Vogelbauer). (Jüd. deutsch. Warschau.) 2. A schämedig (schamhaftes) Weib is güt zü schlugen. (Warschau.) – Blass, 11. Weil es, um keinen Scandal zu machen, den… …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»